در این مقاله دو نوع آنتن کوچک بسیار پهن باند با ساختار تیغه ای شکل ارائه و مقایسه می گیرد. ساختار اول متشکل از یک تیغه تشعشعی با عنصر تلفاتی در محل تغذیه است. ساختار دوم از یک خط پیچ دار تشکیل شده که خود به عنوان یک بار برای آنتن مونوپل تلقی می گردد. آنتن مذکور در سه ناحیه با عناصر های فشرده RLC موازی که برای رسیدن به بیشترین بهره و تلف برگشتی بهینه سازی شده اند ، بارگذاری شده است. شکل ظاهری آنتن مانند آنتن های مونوپل تیغه ای با ضخامتی بسیار کم می باشد و به صورت مدار چاپی یک رو ساخته شده است. ابعاد هر دو آنتن 76x22cm (معادل 0.076lx0.022lx0.00015l در پایین ترین فرکانس) و ابعاد صفحه زمین آن 50x25cm می باشد. نشان داده شده است که مشخصات آنتن دوم نسبت به آنتن اول که تیغه ای با همین ابعاد است، بسیاربهتر و مخصوصا در ابتدای باند مناسب تر است. مزیت ساختار دوم نیل به بهره مناسب و حذف چاله های گینی در جهت خط دید با وجود ابعاد کوچک و تطبیق در باند فرکانسی وسیع 30-500MHz می باشد.

مقدمه: حدود 40% از وزن بدن انسان را بافت عضله اسکلتی تشکیل می دهد. سالانه صدها نفر دچار از دست رفتن بافت عضلانی به عللی چون بیماری، جنگ و تصادف ها می شوند که این مسیله می تواند منجر به اختلال در اعمالی مانند تنفس و حرکت و زندگی اجتماعی فرد شود. تاکنون روش هایی چون دارو درمانی، سلول درمانی و پیوند بافت برای کنترل آسیب های بافت عضلانی و بازسازی آن مورد مطالعه قرار گرفته است. اگرچه در حال حاضر روش درمانی مشخص و کارآمدی برای درمان آسیب های عضلانی وجود ندارد و بسیاری از بیماران شدت ضایعات عضلانی با افزایش سن بیشتر می شود. بنابراین تحقیق برای پیداکردن رویکردهای درمانی جدید و کارآمد برای ترمیم عضله یکی از مباحث مهم در علوم پایه و پزشکی می باشد. مهندسی بافت یکی از روش های امیدوار کننده و نوین در ترمیم بافت عضله اسکلتی در نظر گرفته می شود که نوید ساخت بافت های عضلانی عملکردی، ساخت مدل مناسب جهت پزشکی شخص محور و مدل پژوهشی برای تحقیقات پایه را می دهد. فاکتورهای القایی در کنار زیست مواد و سلول، عناصر اصلی مهندسی بافت هستند. این فاکتورها معمولا به واسطه مکانیزم های اپی ژنتیکی و تاثیر بر مسیرهای پیام رسانی باعث القاء تکثیر، تمایز و مهاجرت سلول های مورد استفاده در مهندسی بافت عضله شده و ساخت یک بافت عضلانی در شرایط آزمایشگاهی را تسریع می کنند. به تازگی، کوچک مولکول ها نیز به صورت مستقل (به جای فاکتورهای رشد) و یا در کنار فاکتورهای رشد در مهندسی بافت عضله به کار رفته اند. از آنجایی که کوچک مولکول ها پاسخ ایمنی ایجاد نکرده، به آسانی وارد سلول شده و هدف مولکولی مشخصی دارند و لذا به عنوان فاکتورهای القایی مناسب در مهندسی بافت، مورد توجه قرار گرفته اند. نتیجه گیری: به طورکلی کوچک مولکول های موثر در مهندسی بافت عضله می توانند با حالت های مختلف زیست مواد (هیدروژل، بافت سلول زدایی شده و داربست های سنتزی) به کار روند و قابلیت استفاده در شرایط In vivo و In vitro را دارند و در نتیجه باعث تولید بافت عضلانی با کارآیی بالاتر شده، و هزینه تولید بافت عضله را کاهش داده که این مسیله به پیشبرد اهداف درمانی مهندسی بافت عضله کمک می کند. در این مقاله، مهندسی بافت عضله اسکلتی و نقش کوچک مولکول ها در آن مورد بررسی قرار گرفته است.

در سال های اخیر، ژن درمانی از طریق siRNA (small interfering RNA) توجهات زیادی را معطوف خود ساخته است. این پدیده بر اساس PTGS (Post transcriptional gene silencing) استوار است. به دلیل نقایص وکتورهای ویروسی، استفاده از وکتورهای Non viral برای انتقال نوکلئیک اسید مورد توجه قرار گرفته است. درست است که وکتورهای Non viral نسبت به انواع ویروسی، میزان ترانسفکشن کمی دارند، اما Safety وکتورهای غیر ویروسی بسیار بیشتر می باشد. قابلیت های کلیدی siRNA مثل انطباق پذیری بالا، کاربرد در دوزهای کم و همه کاره بودن آن، سبب استفاده از siRNA در روش های انتقال ژن شده است. با این حال، دارای نقایصی مثل تحریک سیستم ایمنی و Off target silencing نیز می باشد. در این مقاله، بیشتر سعی بر این بود تا مشکلاتی که در سر راه انتقال siRNA به سلول وجود دارد، بررسی شود. با توجه به اطلاعاتی که در دست است، گفته می شود که پیشرفت هر چه بیشتر siRNA delivery می تواند در آینده به یک روش قابل اتکا جهت درمان بیماری هایی که پایه ژنتیکی دارند، مبدل گردد.

رادارهای مونو پالس مرسوم نمی توانند جهت دو هدف نزدیک به هم را که در یک سلول رزولوشن قرار دارند، با استفاده از نسبت مونو پالس تشخیص دهند. در این مقاله، سیگنال های مونو پالس مقایسه دامنه به صورت مجازی از سیگنال های دریافتی رادار مونو پالس مقایسه فاز تولید می شوند، سپس روشی برای تخمین زوایای دو هدف مبهم نزدیک به هم با استفاده از یک پالس دریافتی از چهار کانال مستقل ارائه می شود. اگر دو هدف دارای زاویه سمت یا ارتفاع یکسانی باشند، روش پیشنهادی نمی تواند زاویه های آن ها را تشخیص دهد، لذا، از یک آنتن اضافی برای تشخیص زوایای چنین اهدافی استفاده می شود. در این مطالعه، آرایه آنتن به چند مجموعه که با هم همپوشانی دارند تقسیم می شود تا جهت ورود اهداف را در دو مختصات متفاوت تشخیص دهند. ترکیب خروجی های مجموعه آنتن ها، عملکرد و دقت تخمین زاویه را بهبود می دهد. در ادامه تأثیر SNR، تفاوت زاویه بین اهداف و اختلاف فاز سیگنال های دو هدف متمایز بر دقت تخمین زاویه بررسی شده است. اثربخشی و کارایی روش پیشنهادی با مقایسه روابط و شبیه سازی های دقیق تأیید می شود.